MQN.gr

Τούτο το παραμύθι το έδωσε ο καθηγητής οικονομίας του πανεπιστημίου Νότιας Ντακότα Thomas Davies στους τελειόφοιτους φοιτητές του για να το σχολιάσουν. Ο ίδιος απέφυγε να σχολιάσει την αξία του, ως μοντέλο της λειτουργίας της φορολογικής πολιτικής. Θέλησε να δώσει στα παιδιά την ευκαιρία να αναπτύξουν αμερόληπτα την κριτική σκέψη τους. Σκέφτηκα ότι κάποιοι αναγνώστες θα επιθυμούσαν να μετάσχουν στον προβληματισμό του. Ιδού λοιπόν:

Δέκα γνωστοί έτρωγαν κάθε βράδυ στην ταβέρνα. Ήσαν δίκαιοι άνθρωποι. Γι' αυτό είχαν συμφωνήσει να πληρώνουν όλοι μαζί, ως ομάδα, το φαγητό τους, σύμφωνα με τον τρόπο που πληρώνουν και τους φόρους τους. Έτσι, ο λογαριασμός, που ήταν 100 ευρώ, πληρωνόταν ως εξής: οι πρώτοι τέσσερις -οι φτωχότεροι- δεν πλήρωναν τίποτα. Ο πέμπτος πλήρωνε 1 ευρώ, ο έκτος 3 ευρώ, ο έβδομος 7 ευρώ, ο όγδοος 12 ευρώ, ο ένατος 18 ευρώ και ο δέκατος -ο πλουσιότερος- 59 ευρώ.

Μετά από καιρό, ο ταβερνιάρης, ευχαριστημένος από τη σταθερή αυτή πελατεία και με στόχο να τους κρατήσει πελάτες, τους ανακοίνωσε ότι από σήμερα τους κάνει έκπτωση 20% και ότι, συνεπώς, ο λογαριασμός τους θα ήταν 80 ευρώ. Οι δέκα δέχτηκαν με ευχαρίστηση την έκπτωση και επέμειναν στην απόφασή τους να πληρώνουν όπως πληρώνουν τους φόρους τους.

Κάθησαν λοιπόν να κατανείμουν μεταξύ τους την ελάφρυνση της υποχρέωσής τους. Για τους τέσσερις πρώτους δεν υπήρχε πρόβλημα: θα συνέχιζαν να τρώνε δωρεάν. Αλλά πώς θα μοιραζόταν το «κέρδος» (μπορείτε να το αποκαλέσετε και φορολογική ελάφρυνση) των 20 ευρώ ανάμεσα στους υπόλοιπους έξι, με τρόπο που το κομμάτι που αναλογεί στον καθένα να είναι δίκαιο;

Διαίρεσαν το ποσόν της ελάφρυνσης με το έξι και βρήκαν 3,33 ευρώ. Όμως, αν αφαιρούσαν αυτό το ποσόν από το ρεφενέ καθενός, θα προέκυπτε ότι δυο ανάμεσά τους, όχι μόνο θα έτρωγαν δωρεάν, αλλά θα έβγαζαν και λεφτά από πάνω σε κάθε γεύμα. Ο ταβερνιάρης τους είπε ότι η μείωση πρέπει να γίνει όχι ποσοστιαία, αλλά αναλογικά και προθυμοποιήθηκε να την υπολογίσει για λογαριασμό τους.

Μετά από λίγο, τους έφερε το λογαριασμό, που ήταν ο ακόλουθος: ο πέμπτος έμπαινε και αυτός στη δωρεάν σίτιση, μαζί με τους τέσσερις πρώτους. Ο έκτος θα πλήρωνε 2 ευρώ (αντί 3), ο έβδομος 5 ευρώ (αντί 7), ο όγδοος 9 ευρώ (αντί 12), ο ένατος 12 ευρώ (αντί 18) και ο δέκατος 52 ευρώ (αντί 59).

Αφού πλήρωσαν το λογαριασμό, οι φίλοι μας βγήκαν από την ταβέρνα. Εκεί άρχισε ο καυγάς.

«Εγώ κέρδισα μόνο ένα από τα 20 ευρώ» διαμαρτυρήθηκε ο έκτος. «Ενώ ο δέκατος κέρδισε 7. Και επιπλέον είναι πλουσιότερος. Αυτό λέγεται αδικία».«Έτσι είναι» αναφώνησε και ο πέμπτος. Ένα ευρώ κέρδισα μόνο κι εγώ. «Αλήθεια λένε», φώναξε ο έβδομος. Γιατί αυτός να κερδίσει 7 ευρώ κι εγώ μόνο δύο; Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι».«Για μισό λεπτό» ούρλιαξαν οι τέσσερις πρώτοι. «Εμείς δεν πήραμε τίποτα. Το σύστημα εκμεταλλεύεται κυρίως τους φτωχότερους».

Τα πράγματα οξύνθηκαν τόσο που οι εννέα περικύκλωσαν τον δέκατο και άρχισαν να τον χτυπούν. Το επόμενο βράδυ ο δέκατος δεν εμφανίστηκε στην ταβέρνα. Οι εννέα έφαγαν χωρίς αυτόν. Όταν όμως ήρθε ο λογαριασμός, ανακάλυψαν ότι η απουσία του ήταν καθοριστική. Έλειπαν 52 ευρώ για να συμπληρωθεί ο λογαριασμός. Ήταν όμως αργά. Ο δέκατος είχε πάει να φάει στη γειτονική ταβέρνα. (Ας πούμε, στη Βουλγαρία, όπου το περιβάλλον είναι φιλικότερο).

Για όσους καταλαβαίνουν, έγραψε ο καθηγητής στο τέλος του παραμυθιού, δεν χρειάζεται εξήγηση. Για όσους δεν καταλαβαίνουν, δεν είναι δυνατή καμία εξήγηση. Δυνατός είναι μόνο ο σχολιασμός.

(*) Σημερινό άρθρο στην "Αυγή" του Διονύση ΓΟΥΣΕΤΗ. Φίλου, συναδέλφου και συντρόφου του γράφοντος.
Το άρθρο αναρτήθηκε και εις το βλόκιον του γράφοντος . Παρακολουθήστε τη σχετική συζήτηση και <εκεί>.
http://prometheus.capitalblogs.gr/showA ... ment101688

Δεχόμενος την αλληγορία και συνεπώς χωρίς να σταθώ πολύ στο γεγονός ότι αν ήταν ταβέρνα τότε αν από 10 γίνονταν 9 τότε δεν θα χρώσταγαν 80 ευρώ, αλλά λιγότερα, έχω να πω τα εξής. Αν δεχτούμε ότι η παραπάνω αναλογία είναι σωστή σύμφωνα με το εισόδημά τους, τότε δεδομένου πως υπήρχε μείωση 20% στα έξοδα, πρέπει να υπάρχει και μείωση 20% στις εισφορές του καθενός. Ας μην παρερμηνεύουμε το σκοπό των φόρων. Σκοπός τους είναι να αποτελούν τη χρηματοδότηση για έργα και υπηρεσίες που θα βελτιώνουν τις ζωές όλων μας και όχι να μετατρέψουν το πολίτευμα από δημοκρατία σε κομμουνισμό. Αν αυτό που θέλουμε είναι η εξίσωση των εισοδημάτων όλων μας, τότε μάλλον μόνο αυτός είναι ο τρόπος.

Από την άλλη μεριά αν κρίνουμε πως ο συγκεκριμένος τρόπος δεν ήταν αρκετά φιλάνθρωπος, μπορούμε να πούμε τα 20 ευρώ να μοιράζονται εξίσου και στους 10, δηλαδή 2 ευρώ στον καθένα (επιστροφή φόρου) ή αν αποδεχτούμε πως δεν έχουμε αρκετή λογική ώστε να μη δείρουμε αυτόν που κατά κύριο λόγο πληρώνει το γεύμα τότε θα μπορούσαμε να παραγγέλνουμε 25% περισσότερα πιάτα (μεγαλύτερες δαπάνες σε υγεία, παιδεία, κτλ) για να μείνει το κόστος 100 ευρώ.

Eπειδη ειμαστε πολυτεχνειο και οχι θεολογικη σχολη να κανουμε τις παραβολες του Ιησου το υπονοουμενο που αφηνεται ειναι απεχθες.Ειναι προσφατες αλλωστε οι διαφημισεις περι φορολογικης συνειδησης.Ολο το φορολογικο συστημα ειναι φτιαγμενο για να ξεζουμιζει τους φτωχους και τους μικρομεσαιους.Λογικο ειναι βεβαια το πλειστον της σχολης να αποτελειται απο καπιταλες που κλεβουν στην εφορια και να θεωρουν οτι ειναι περισσοτερο απαραιτητοι(οπως στο παραμυθι ο πλουσιος).Το να χτυπησεις το κεφαλαιο και την εξουσια αν και ακουγεται ουτοπικο ειναι ο μονος δρομος.Αν τα βαλει καποιος κατω και συνειδητοποιησει τι παιζει(με τους μασωνους που εχουμε μπλεξει)θα βγαλει 2 συμπερασματα.Η θα προσπαθησει να βουτηχτει στα σκατα για να γινει πλουσιος η θα πολεμισει.Μακαρι να ξημερωσει η μερα που θα παρουν ολοι μια πετρα ,μολοτοφ οτι βρισκεται ευκερο και να το πεταξουν.Μια ειναι η λυση.Μπουρλοτο και φωτια σε κρατος και αστυνομους(που λεει και ο ποιητης)

Δηλαδή λες ότι στην επιστροφή φόρου να έχει ως αιτιολόγηση:
6 μολότοφ 50ε
3 παρμπρίζ 300ε κ.ο.κ
Δεν είναι κακό ,καθώς είναι στη φύση του ανθρώπου να μπορεί να ελίσσεται από τη μια τάξη (να αντιστρέφει μια αρνητική κατάσταση)στην άλλη χρησιμοποιώντας ότι δυνατότητες έχει, βέβαια νομίζω ότι το 2008 θα έπρεπε να έχουμε απαλλαγεί από τα ζωώδη ένστικτα μας.
Δεν σου απαγορεύει κανείς να διεκδικήσεις οτιδήποτε, τώρα ο τρόπος που θα το κάνεις εξαρτάται από το πώς έχεις επιλέξει να εξοπλίσεις τον εαυτό σου, αφού αυτός ο εξοπλισμός δεν αγοράζεται μην προσπαθείς να δικαιολογηθείς επιλέγοντας το κατά τη γνώμη σου ‘’φθηνότερο τρόπο’’

Εγώ λέω να κάνουμε ένα ντου μια μέρα στην ταβέρνα, να την απαλλοτροιώσουμε, να μετατρέψουμε τον ταβερνιάρη σε έναν από εμάς,να μαγειρεύουμε και να τρώμε τους κόπους μας όλοι μαζί χωρίς να πληρώνουμε.

Άντε γιατί μου φαίνεται ότι στην ελληνική ταβέρνα που τρώμε συνήθως τα φαγητά είναι σάπια καιρό τώρα και πληρώνουμε πολύ παραπάνω από αυτό που αξίζει το φαϊ...

merde_conserve έγραψε:Εγώ λέω να κάνουμε ένα ντου μια μέρα στην ταβέρνα, να την απαλλοτροιώσουμε, να μετατρέψουμε τον ταβερνιάρη σε έναν από εμάς,να μαγειρεύουμε και να τρώμε τους κόπους μας όλοι μαζί χωρίς να πληρώνουμε.

Άντε γιατί μου φαίνεται ότι στην ελληνική ταβέρνα που τρώμε συνήθως τα φαγητά είναι σάπια καιρό τώρα και πληρώνουμε πολύ παραπάνω από αυτό που αξίζει το φαϊ...

Γι' αυτό είχα πει υποθέτοντας πως είναι όλα δίκαια. Τώρα αν καταφέρεις να κάνεις τον ταβερνιάρη (ελληνικό κράτος) έναν από μας και συνεπώς να εξαλείψεις την διαφθορά κ.τ.λ. τότε δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα άλλο παρά να σε παραδεχτώ.


Υ.Γ. Πωπω, αμέσως στην απαλλοτρίωση το μυαλό του πολιτικού μηχανικού.

Υ.Γ. Πωπω, αμέσως στην απαλλοτρίωση το μυαλό του πολιτικού μηχανικού.

Και αν κρίνω από το βάθος του κοινωνικού αδιεξόδου, χρειάζεται μεγάλο εύρος ζώνης απαλλοτροίωσης το έργο μας.

Κάποιες επισημάνσεις :
1. Ορθή η παρατήρηση περί μειωμένου λογαριασμού από τον anfisvitia (αν και στην "ελληνική ταβέρνα" μάλλον θα ετοιμάζουν - πετάνε - χρεώνουν και το φαγητό του αποδημήσαντος...)
2. Επί της ουσίας τώρα. Η πρότασή του είναι πολύ ενδιαφέρουσα. <Αύξηση της ποιότητας του "φαγητού" και όχι μείωση επιβαρύνσεων>.
3. Όμως η ένσταση του merde -conserve θέτει ένα άλλο ζήτημα. <Είναι δυνατόν η λειτουργία της "ταβέρνας" να βελτιωθεί, ή ήδη προσφέρει "σάπια και ακριβά> ?..
4. Προσθέτω επ' αυτού. <Η "αυτοδιαχείριση της ταβέρνας - ώς έχει - από τους πολίτες - πελάτες της, θα βελτιώσει τη λειτουργία της, ή μήπως χρειάζονται πολλές "εναλλακτικές, αυτοδιαχειριζόμενες - από τους πολίτες - πελάτες - ταβέρνες> ?..

Προσθέτω επ' αυτού. <Η "αυτοδιαχείριση της ταβέρνας - ώς έχει - από τους πολίτες - πελάτες της, θα βελτιώσει τη λειτουργία της, ή μήπως χρειάζονται πολλές "εναλλακτικές, αυτοδιαχειριζόμενες - από τους πολίτες - πελάτες - ταβέρνες> ?..

Για να διατυπώσω με περισσότερη σαφήνεια την ταπεινή μου γνώμη, η αυτοδιαχείριση της 'ταβέρνας', αν θέλουμε να είναι οριζόντια, ισόποσα, χωρίς εκπροσωπήσεις και με 'άμεσες' διεργασίες λήψης αποφάσεων, είναι δυνατό να εφαρμοστεί μόνο σε μικρή κλίμακα. Συνεπώς η μόνη εφαρμόσιμη περίπτωση αυτής της διαχειριστικής πρότασης είναι ένα δίκτυο από 'ταβέρνες' τις οποίες θα διαχειρίζονται λίγοι αριθμητικά 'πελάτες'. Αν θέλουμε να μεγαλώσουμε την κλίμακα εφαρμογής του έργου, τότε, προκειμένου να έχουμε πάντα μια αποτελεσματικότητα στο σερβίρισμα και στην ικανοποίηση της ετερογένειας του 'μενού', θα πρέπει να εισάγουμε εκπροσωπήσεις, έμμεσες διεργασίες, και μεγάλο βαθμό εξειδίκευσης όσων συμμετέχουν στην προετοιμασία και το σερβίρισμα του φαγητού. Και κάπου εκεί, ίσως, να χάσουμε τη δημοκρατικότητα της διαδικασίας, να προκύψουν περιοχές συγκέντρωσης εξουσίας (περιοχές συγκέντρωσης τάσεων, για να μιλήσω τη γλώσσα μας ) και να καταλήξουμε πάλι στο σύστημα 'ταβερνιάρη'.
Αυτά.

Μιας και συζητάμε για "αυτοδιαχείριση", ο γράφων έχει προσωπική εμπειρία από τη λειτουργία του <Αυτοδιαχειριζόμενου Παιδότοπου Χολαργού>. Είναι κρίμα να τη γράψω πολύ συνοπτικώς. Θα την αναρτήσω εις το γνωστό βλόκιόν μου λίαν συντόμως...