Αντι-αφιέρωμα στο "Πολυτεχνείο"

Ήθελα να το κάνω του χρόνου, τελευταία μου χρονιά, στο Ίδρυμα.
Αλλά, "του χρόνου ποιος ζει, ποιος πεθαίνει"... Οπότε ας το επιχειρήσω φέτος.
Στη μεταπολίτευση άνθισε μια "πολιτιστική " βιομηχανία, η οποία είχε ως στόχους:
- Να απενοχοποιήσει τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων "πολιτών", οι οποίοι μια χαρά λούφαξαν στη διάρκεια της χούντας.
- Να προετοιμάσει το εκλογικό σώμα για τη (δήθεν) "αλλαγή" στο Σύστημα: "Το ΠΑΣΟΚ στην Κυβέρνηση ο Λαος στην Εξουσία", η "Επανάσταση των Μη προνομιούχων και άλλα όμορφα, τα οποία βεβαίως τώρα λουζόμαστε.
- Να διευκολύνει την άνοδο, μέσα στο Σύστημα, των "νέων αστέρων - ηρώων" της αντιδικτατορικής πάλης".
- Να αναβαπτίσει στη "δημοκρατική κολυμπήθρα του Σιλωάμ" και να κάνει το κάθε τσόλι και το κάθε τσόκαρο να πιστέψει στ΄αλήθεια ότι "έκανε αντίσταση", ενώ την είχε βρεί με το ποδόσφαιρο και έκλεινε την πορτα του σπιτιού του στους κυνηγημένους ακόμη και τη νύχτα του "Πολυτεχνείου" (και όχι μόνο τότε).
- Παρεπιμπτόντως να βγάλει και το κατιτίς του από συναυλίες, δίσκους, ταινίες, (υπουργιλίκια, συμβουλευτιλίκια) κ.λπ.
Ως πρώτο παράδειγμά η ταινία (με αξιώσεις = καμουφλάζ documentaire) "The Rehersal".
Στη "διεπιφάνεια": Τα γυρίσματα ολοκληρώθηκαν στη Ν. Υόρκη, λίγες μόνο ημέρες πριν από την πτώση της χούντας. Αφελέστατη έως εμετική... Απολαύστε το "Πολυτεχνείο από τα μέσα"... https://www.youtube.com/watch?v=rmIm9nAkVc0
Ως αντίδωρο, για να στανιάρουμε, απολαύστε (πραγματικά) το ίδιο τραγούδι σε συναυλία με τον Π. Σιδηρόπουλο, στο Ηρώδειο το 1980:
https://www.youtube.com/watch?v=aX6grJc22iY
Αλλά, "του χρόνου ποιος ζει, ποιος πεθαίνει"... Οπότε ας το επιχειρήσω φέτος.
Στη μεταπολίτευση άνθισε μια "πολιτιστική " βιομηχανία, η οποία είχε ως στόχους:
- Να απενοχοποιήσει τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων "πολιτών", οι οποίοι μια χαρά λούφαξαν στη διάρκεια της χούντας.
- Να προετοιμάσει το εκλογικό σώμα για τη (δήθεν) "αλλαγή" στο Σύστημα: "Το ΠΑΣΟΚ στην Κυβέρνηση ο Λαος στην Εξουσία", η "Επανάσταση των Μη προνομιούχων και άλλα όμορφα, τα οποία βεβαίως τώρα λουζόμαστε.
- Να διευκολύνει την άνοδο, μέσα στο Σύστημα, των "νέων αστέρων - ηρώων" της αντιδικτατορικής πάλης".
- Να αναβαπτίσει στη "δημοκρατική κολυμπήθρα του Σιλωάμ" και να κάνει το κάθε τσόλι και το κάθε τσόκαρο να πιστέψει στ΄αλήθεια ότι "έκανε αντίσταση", ενώ την είχε βρεί με το ποδόσφαιρο και έκλεινε την πορτα του σπιτιού του στους κυνηγημένους ακόμη και τη νύχτα του "Πολυτεχνείου" (και όχι μόνο τότε).
- Παρεπιμπτόντως να βγάλει και το κατιτίς του από συναυλίες, δίσκους, ταινίες, (υπουργιλίκια, συμβουλευτιλίκια) κ.λπ.
Ως πρώτο παράδειγμά η ταινία (με αξιώσεις = καμουφλάζ documentaire) "The Rehersal".
Στη "διεπιφάνεια": Τα γυρίσματα ολοκληρώθηκαν στη Ν. Υόρκη, λίγες μόνο ημέρες πριν από την πτώση της χούντας. Αφελέστατη έως εμετική... Απολαύστε το "Πολυτεχνείο από τα μέσα"... https://www.youtube.com/watch?v=rmIm9nAkVc0
Ως αντίδωρο, για να στανιάρουμε, απολαύστε (πραγματικά) το ίδιο τραγούδι σε συναυλία με τον Π. Σιδηρόπουλο, στο Ηρώδειο το 1980:
https://www.youtube.com/watch?v=aX6grJc22iY