MQN.gr

Μοιράζομαι μαζί σας τα βιβλία, τα οποία ΘΑ διαβάσω. Τα περισσότερα αποτελούν επιλογές του φίλου μου Ανταίου Χρυσοστομίδη στην «Αυγή της Κυριακής. Παρότι κατέχω περίπου το 0,5% του μετοχικού κεφαλαίου της «Αυγής», δε διαβάζω το καθημερινό φύλλο εδώ και δέκα χρόνια και το κυριακάτικο εδώ και τέσσερα. Μετά το εγκεφαλικό μου το απηγόρευσε ο ιατρός, μαζί με κάποια άλλα, μόνο αυτό ακολούθησα...
Όμως, παραβαίνω την απαγόρευση μόνο για τις προτάσεις του Ανταίου.
Μετά την ολοκλήρωση της ανάγνωσης κάθε βιβλίου, θα δίνω ένα βαθμό προσωπικής αξιολόγησης: 1 ~ 5 αστέρια και θα παραθέτω ένα μικρό σημείωμα προσωπικής βιβλιοκριτικής.
1. «Το Παρίσι εν καιρώ ειρήνης», Gilles Martin- Chauffier, ΠΟΛΙΣ 2014
2. «Κύριε Διοικητά», Romain Slocombe, ΠΟΛΙΣ 2014
3. «Ντζεμπέλ», Gilles Vincent, ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ 2014
4. «Το νόμισμα του Ακράγαντα», Andrea Camilleri, ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ 2014
5. «Ο άνθρωπος από το Λονδίνο», Georges Simenon, ΑΓΡΑ 2014
6. «Έγκλημα στη Βουδαπέστη», Vilmos Kondor, ΚΕΔΡΟΣ 2014
7. «Το μαύρο μονοπάτι», Asa Larsson, ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 2013
8. «Αόρατος», Paul Auster, ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 2013
9. «Πάρα πολύ ευτυχία», Alice Munro, ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 2009

neaoktana έγραψε: Παρότι κατέχω περίπου το 0,5% του μετοχικού κεφαλαίου της «Αυγής», δε διαβάζω το καθημερινό φύλλο εδώ και δέκα χρόνια και το κυριακάτικο εδώ και τέσσερα. Μετά το εγκεφαλικό μου το απηγόρευσε ο ιατρός, μαζί με κάποια άλλα, μόνο αυτό ακολούθησα...

Tα ποστ που ο neaoktana με δόσεις αυτοσαρκασμού αναφέρεται στο παλιό (καλό) συνασπισμένο παρελθόν του είναι το αλατοπίπερο του φόρουμ!

Σίγουρα, πάντως, αδικείτε τα "ενθέματα" του κυριακάτικου φύλλου και το μηνιαίο ένθετο "οικοτριβές". (στο οποίο αρθρογραφεί συχνά γνωστός αεκτζής υδραυλικός)
Κατά τα άλλα και στο ίδιο μήκος κύματος, προτιμούμε την Εποχή


Για να παραθέσω και το δικό μου βιβλίο (πέρα από την Τεχνική Υδρολογία της Μιμίκου):

Έρμαν Έσσε, " Ο λύκος της στέπας"

«Το Παρίσι εν καιρώ ειρήνης», Gilles Martin- Chauffier, ΠΟΛΙΣ 2014

Αξιολόγηση: ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ 5 αστέρια!

Η μετάφραση – Γιάννης Στρίγκος – Εξαιρετική. Μη ρωτάτε πως το ξέρω, αυτομάτως διαβάζοντας Ελληνικά «αντι-μεταφράζω» στα Γαλλικά. Εδώ βρήκα μόνο ένα μικρό λάθος σε 360 σελίδες. Θα το διαβάσω και στα Γαλλικά: “Paris en temps de paix”, Grasset & Faquelle, 2011.
Ο συγγραφέας γεννήθηκε το 1954, σπούδασε οικονομικά και διοίκηση επιχειρήσεων, αλλά ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία. Σήμερα είναι αρχισυντάκτης του περιοδικού Paris Match, υπεύθυνος για τα πολιτιστικά θέματα.
Η ιστορία εξελίσσεται στην προεδρία Σαρκοζί στο βόρειο, μεσοαστικό 18ο Διαμέρισμα του Παρισιού (και ολίγον στο μεγαλοαστικό 16ο). Σας συνιστώ να αναζητήσετε το σχετικό χάρτη για να το απολαύσετε περισσότερο: http://en.wikipedia.org/wiki/18th_arron ... t_of_Paris.
Ακόμη καλύτερα να ακούτε και τη μουσική από την “Amelie”: https://www.youtube.com/watch?v=NP0u8ehDrAI. Μόνο τη μουσική! Η ειδυλλιακή ατμόσφαιρα της περιοχής στην ταινία δεν έχει καμμία σχέση με την αντίστοιχη, ρεαλιστική, στο βιβλίο.
Η αστυνομική πλοκή έχει ελάχιστη σημασία, απλώς ρέει, με πολλές ανατροπές. Η αξία είναι στην πολιτικοκοινωνική περιγραφή της σύγχρονης Γαλλίας (και όχι μόνο). Σύγχρονη εκδοχή του Σιμενόν.
Αποσπάσματα, τα οποία μάλλον αδικούν το βιβλίο, ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ:
«Αν νομίζετε πως όλοι οι καλοί μπάτσοι είναι αριστεριστές, αλκοολικοί, καταθλιπτικοί και χωρισμένοι, πάψτε να διαβάζετε γαλλικά αστυνομικά. Είμαστε απλώς, κάποιες φορές κουρασμένοι».

«Παιδιά είναι. Και μάλιστα παιδιά που μεγάλωσαν στο ψέμα από την ώρα που γεννήθηκαν. Στο σχολείο, όσο πιο πολλή φασαρία προκαλούν, τόσο πιο πολύ τους καλοπιάνουν. Στην τηλεόραση, βλέπουν πως οσο πιο πολύ αδιαφορεί κανείς για τα πάντα, τόσο περισσότερο τον σέβονται… Είναι ειλικρινείς όταν λένε πως πιστεύουν ότι για να πετύχει κανείς πρέπει να κάνει όσες πιο πολλές βλακείες μπορεί. Είναι βουτηγμένοι στη νοοτροπία του Canal Plus (βλ. αντίστοιχα άθλια ελληνικά κανάλια): <Είμαστε όλοι αχρείοι και το διασκεδάζουμε>».

«Πρόεδρος της οργάνωσης <Μαλάκες χωρίς Σύνορα>, είχε βαπτιστεί από τον Τύπο ο <Λώρενς του Αρμάνι>… Μαζί με τους…. Ήταν οι καραγκιόζηδες της ευρωπαϊκής ανθρωπιστικής δράσης».

Για το καλοκαίρι προτείνω:
Ντένιζ Γκροζντάνοβιτς, Μικρή Πραγματεία περί Αμεριμνησίας

Προς neoaktana: Αν δεν έχεις διαβάσει τη "Λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων" του Jean - Michel Guenassia πήγαινε τώρα καρφί στην Πολιτεία, τσίμπα το και αρχίνα το. Ίσως το πιο καλογραμμένο και καλοστημένο αντικομμουνιστικό παραλήρημα που έχω διαβάσει ποτέ. Μιλάει για το Παρίσι των 60'ς, έχει εντυπωσιακά καλή ροή και εμπλέκει στην ιστορία και πραγματικές προσωπικότητες της εποχής όπως ο Σαρτρ και ο Κεσέλ. Βέβαια, πιστεύω ότι μάλλον δεν υπάρχει περίπτωση να μην το έχεις διαβάσει...

Και ''Το Αστείο'' του Milan Kundera είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο που μάλλον εμπίπτει στη κατηγορία ''αντικομμουνιστικό παραλήρημα''.

«Έγκλημα στη Βουδαπέστη», Vilmos Kondor, ΚΕΔΡΟΣ 2014

Αξιολόγηση: ΥΠΟΦΕΡΤΟ 2 αστέρια...

Τα φάουλ ξεκινάνε από το εσώφυλλο με το βιογραφικό του συγγραφέα: Ο συγγραφέας γεννήθηκε το 1954 στην Ουγγαρία. Σπούδασε στο Παρίσι και αποφοίτησε από τη Σορβόνη με πτυχίο χημικού μηχανικού. Η μετάφραση έγινε από τα Αγγλικά και δε γνωρίζω τι υπήρχε εκεί. Πληροφορώ όμως το μεταφραστή και την επιμελήτρια ότι η Σορβόννη (έλεος, με ΔΥΟ ν γράφεται), όσο φημισμένο Πανεπιστήμιο και να είναι (μάλλον ήταν), ΔΕΝ εκπαιδεύει «μηχανικούς» και βεβαίως οι Μηχανικοί ΔΕΝ αποκτούν «πτυχίο», αλλά Δίπλωμα από Πολυτεχνεία (Grandes Ecoles)…
Η ιστορία εξελίσσεται στη Βουδαπέστη το 1936, λίγο πριν το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, επί Αντιβασιλείας Χόρτι. Η Ουγγαρία ήταν τότε φιλογερμανική και φιλοναζιστική και πολέμησε στο πλευρό του Άξονα.
Αυτά τα γνώριζα ήδη και πολύ περισσότερα. Το βιβλίο ουδέν προσέθεσε στην ιστορική μου επιμόρφωση – αναζήτηση, πέρα από μια σειρά ονομάτων Πρωθυπουργών, Υπουργών και λοιπών Κομματικών χωρίς κανένα ενδιαφέρον.
Η Βουδαπέστη ( δεν την έχω επισκεφτεί) περιγράφεται με γραφειοκρατικές λεπτομέρειες, οι οποίες απλώς ζαλίζουν: Δρόμοι, πλατείες, γραμμές και διαδρομές τραμ και λοιπών μέσων. Γεμίζουν σελίδες χωρίς να δίνουν μια σαφή εικόνα της πόλης και χωρίς καν να προσφέρουν τίποτα στην πλοκή.
Η πλοκή, το μυστήριο, οι ένοχοι παίζουν σημαντικό ρόλο. Δεν είμαι εναντίον αυτής της σχολής. Το αντίθετο μάλιστα! Αλλά σε αυτό το πεδίο προτιμώ (ενδεικτικώς) την Αγκάθα Κρίστι. Το βιβλίο καταλήγει σε μια «σούπα» αστυνομικού και δήθεν κοινωνικού, με περιγραφές διαφθοράς, διαπλοκής και παρακμής, χωρίς καν ανατροπές στην πλοκή. Με λίγα λόγια μια αποτυχημένη εκδοχή του Τ. Ελρόϊ…
Γραμμένο ίσως μόνο για Ούγγρους, ας το διαβάσουν αυτοί.