Radio Nowhere

[neaoktana]

Διαβάστε το σημερινό :
http://radionowhere.capitalblogs.gr/sho ... ment119959
και όταν έχετε καιρό διατρέξτε όλα τα άρθρα με τη σειρά...

Ο άρθρογράφος είναι Ναυπηγός Μηχανικός και εδώ και τρία χρόνια εργάζεται ως Υπεύθυνος Ποιότητας σε Κινέζικο ναυπηγείο, όπου ναυπηγούνται πλοία "ελληνικών συμφερόντων".

[neaoktana]

Κάποια πράγματα που δεν μπορούμε να ανακτήσουμε…
Το κείμενο διάβασα και μεταφέρω από τη σελίδα το «e-mail της… εβδομάδας» (ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Νάντια Πετράκη) του εβδομαδιαίου τοπικού εντύπου της Αγίας Παρασκευής ΠΕΡΙΣΚΟΠΗΣΗ. Αντέστρεψα μόνο τους ρόλους των δύο φύλων – ως συνεπές ομότιμο μέλος του Σ.Ε.Ψ. Άλλωστε η χορογραφία (1960 !) του Maurice Bejart για το Bolero του Ravel, εκτελείται είτε από άνδρα είτε από γυναίκα…

Ένας νεαρός κύριος περίμενε την πτήση του στην αίθουσα αναμονής ενός μεγάλου αερολιμένα. Αποφάσισε να διαβάσει ένα βιβλίο με ποιήματα (Ν. Καββαδία – Τραβέρσο), αγόρασε ένα πακέτο μπισκότα και κάθισε στην αίθουσα αναμονής βάζοντας στο διπλανό τραπεζάκι τα μπισκότα. Στο διπλανό κάθισμα εγκαταστάθηκε μία κυρία επίσης με το βιβλίο της (M. Proust – A la recherché du temps perdu).
Όταν ο άνδρας πήρε το πρώτο μπισκότο, η γυναίκα πήρε και αυτή ένα. Αισθάνθηκε ενοχλημένος αλλά δεν είπε τίποτα. Σκέφτηκε: «Τι γαϊδάρα…» Για κάθε μπισκότο που έπαιρνε εκείνος, έπαιρνε ένα και εκείνη άλλο ένα.
Αυτό τον εξαγρίωνε, αλλά δεν θέλησε να κάνει σκηνή. Όταν έμεινε μόνο ένα μπισκότο, σκέφτηκε: «Για να δούμε τι θα κάνει αυτή κακομαθημένη καταχράστρια τώρα;». Τότε η κυρία παίρνει το τελευταίο μπισκότο, το κόβει στη μέση, δίνοντάς του το ένα μισό.
Αυτό πήγαινε πολύ, ήταν πολύ θυμωμένος τώρα ! Την αγριοκοίταξε, πήρε τα πράγματά του και όρμησε στην αίθουσα επιβίβασης.
Αργότερα, μόλις κάθισε στη θέση του στο αεροπλάνο, άνοιξε την τσάντα του για να κλείσει το κινητό και προς μεγάλη του έκπληξη, το πακέτο του με τα μπισκότα ήταν εκεί άθικτο, κλειστό !

Αισθάνθηκε τόσο ντροπιασμένος, είχε ξεχάσει να βγάλει τα μπισκότα «του»… τόση ώρα η κυρία μοιραζόταν τα δικά της με εκείνον. Τώρα δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να της εξηγήσει… ούτε να της ζητήσει συγνώμη.

Υπάρχουν κάποια πράγματα – καταλήγει το κείμενο - τα οποία δεν μπορούμε να ανακτήσουμε :
Η λέξη… αφού ειπωθεί
Η ευκαιρία … αφού χαθεί
Ο χρόνος… αφού περάσει

Συμπλήρωσα άλλο ένα εγώ (μέρα π’ούναι) :
Η σταγόνα νερού… όταν σπαταληθεί

Συμπληρώστε με τις δικές σκέψεις !

Παράλληλη ανάρτηση, με βιδεάκια εκπληκτικής ερμηνείας του Bolero από τη M. Plisektskaya εδώ :
http://prometheus.capitalblogs.gr/showA ... 23&blid=28

[Elendil]

Η ζωή... όταν τελειώσει - τοσο κυριολεκτικά, όσο και μεταφορικά - τώρα για το ποιο είναι χειρότερο...

[ili@]

η αθωώτητα...

[amfisvitias]

ili μου φαίνεται ότι θα σε καταγγείλω για λογοκλοπή

[γάντι του μποξ]

Η παρθενιά μετά την πρώτη φορά!
Η δουλειά στον υπολογιστή μετά από μια ξαφνική διακοπή ρεύματος!
Οτιδήποτε μετά την απομάκρυνση από το ταμείο!

και για να είμαστε και στην επικαιρότητα:
Τα συγγράματα που δεν πήρες μετά την πρώτη εγγραφή σε κάποιο μάθημα!

[ili@]

ili μου φαίνεται ότι θα σε καταγγείλω για λογοκλοπή

Έχεις απόλυτο δίκιο! Δεν έγινε επίτηδες πάντως, τώρα έψαχνα τις αναρτήσεις σου και το βρήκα. Ζητώ συγγνώμη!

[katka]

''Υπάρχουν κάποια πράγματα – καταλήγει το κείμενο - [b]τα οποία δεν μπορούμε να ανακτήσουμε'',όπως :
τα δάση... που καίγονται
οι πάγοι... που λιώνουν
η πανίδα... που ''αχνίζει'' !

[ili@]

Πάντως, ό,τι και να πούμε (η παιδικότητα, ο χρόνος, η φύση...), η απάντηση του Elendil τα περιέχει όλα. Όλα αυτά είναι εκφάνσεις της ζωής.