Καταγγελία για τα σημερινά γεγονότα στη Σχολή

[OxYdO]

Μια καταγγελία και μερικές σκέψεις για τα σημερινά γεγονότα στη σχολή: Ποιος είναι τελικά ο αντίπαλος;

Σήμερα, Παρασκευή 15/05 και ώρα 13:30, τα ΕΑΑΚ- ΕΜΠ έκαναν πορεία στο χώρο του πολυτεχνείου για να γιορτάσουν την πρώτη θέση που κατέλαβαν συνολικά στο ίδρυμα, στις εκλογές της Τετάρτης.

Όταν πέρασαν από τη σχολή μας και, ενώ κανένα μέλος του ΕΓΚΕΛΑΔΟΥ δεν βρισκόταν στο τραπεζάκι του σχήματος, οι συμμετέχοντες στην πορεία βανδάλισαν το χώρο του σχήματός μας. Όταν, ύστερα από μερικά λεπτά, οπότε και τελείωσε η διδακτική ώρα, ένα μέλος του σχήματός μας πήγε στο χώρο, βρήκε σύσσωμο το σχήμα των ΕΑΑΚ της σχολής μας να κάθεται στο χώρο, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα.

Όταν το μέλος του σχήματός μας ζήτησε εξηγήσεις από τα μέλη των ΕΑΑΚ, αντιμετώπισε, αρχικά τη χλεύη, ενώ στη συνέχεια, από μέλος της ΕΑΑΚ ακούστηκε μία απειλή τόσο χυδαία και πρωτοφανή για την αριστερά, που αρνούμαστε και ντρεπόμαστε ακόμα και να την αναπαράξουμε σε αυτήν εδώ την καταγγελία.
Καταγγέλουμε, λοιπόν, τα σημερινά γεγονότα και καλούμε το σχήμα των ΕΑΑΚ της σχολής, να τοποθετηθεί και να απολογηθεί δημόσια για τις σημερινές του πράξεις. Να ξεκαθαρίσει το πώς είναι για αυτούς πολιτική πράξη το να βανδαλίζεις αριστερούς χώρους και να απειλείς αριστερούς ανθρώπους που τα τελευταία χρόνια της άγριας καταστολής έχουν φάει χημικά και ξύλο από τις δυνάμεις καταστολής και έχουν περάσει ώρες προσηγμένοι στα κτήρια της ΓΑΔΑ, καθώς και το από πού αντλούν τη νομιμοποίηση για τις πράξεις τους αυτές.

Τους καλούμε να αναλογιστούν τη σοβαρότητα της απειλής που εκτοξεύθηκε από μέλος τους και να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους, ώστε αυτές οι πρακτικές, από τούδε και στο εξής, να απομονωθούν πλήρως.
Θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο κόσμος της σχολής που την Τετάρτη στήριξε το ψηφοδέλτιο των ΕΑΑΚ με την ψήφο του δε συμμερίζεται και καταδικάζει, όπως και εμείς, αυτές τις πρακτικές, που καμία σχέση με την αριστερά δεν έχουν και ότι και ο κόσμος αυτός θα παίξει τον καταλυτικό ρόλο και θα ασκήσει την απαραίτητη εκείνη πολιτική πίεση, ώστε τα φαινόμενα αυτά να μην επαναληφθούν.

Το πολιτικό του ζητήματος: Ποιος είναι τελικά ο αντίπαλος;

Σε αυτό το σημείο, θέλουμε να σταθούμε κυρίως στην πολιτική πτυχή του ζητήματος, που, στην τελική, αυτό είναι και το μοναδικό που μας ενδιαφέρει. Θεωρούμε, ότι αν πρέπει να ερμηνεύσουμε αυτό το φαινόμενο, οφείλουμε να θέσουμε δύο κεντρικά ερωτήματα:
α) Σίγουρα είναι μεγάλη επιτυχία η πρωτιά των ΕΑΑΚ συγκεντρωτικά στο Πολυτεχνείο, αλλά, αξίζει να αναρωτηθεί κανείς, πώς είναι δυνατόν σε μία σχολή που η ΔΑΠ κερδίζει για τρίτη συνεχόμενη χρονιά αυτοδυναμία, οι συνάδελφοι των ΕΑΑΚ να πανηγυρίζουν, επειδή ανέβηκαν 8 ψήφους, σε σχέση με την περσινή τους καταγραφή.
β)Για ποιο λόγο ένα αριστερό σχήμα που έχει δώσει αγώνες στη σχολή, όπως ο Εγκέλαδος, στοχοποιείται και η ΔΑΠ συνεχίζει να μένει στο απυρόβλητο, δύο μόλις μέρες μετά την εκλογική διαδικασία;

Εμείς, ως ΕΓΚΕΛΑΔΟΣ Πολιτικών Μηχανικών, από την αρχή της χρονιάς θέσαμε έναν απόλυτα ξεκάθαρο και σαφή στόχο: «Να σπάσουμε την αυτοδυναμία της ΔΑΠ». Σε αυτόν τον στόχο καταθέσαμε όλες μας τις δυνάμεις και τα ψυχικά μας αποθέματα. Από την εκλογική μάχη ο Εγκέλαδος βγήκε σαφώς πιο συσπειρωμένος και δυνατός, με αυξημένη καταγραφή και παγιωμένη τη δεύτερη θέση. Σίγουρα, όμως, το αποτέλεσμα δεν μπορεί να θεωρηθεί ως επιτυχία, καθώς αποτύχαμε στο βασικό μας στόχο. Η αυτοδυναμία, αν και οριακά, δεν έσπασε. Επομένως, δεν πρόκειται να πανηγυρίσουμε την Αποτυχία μας, ακόμα κι αν αυξήσαμε αισθητά τη δύναμή μας. Αν κάνουμε κάτι τέτοιο θα πρόκειται για μικρότητα.
Επιμένουμε, λοιπόν, θέτοντας τον ίδιο υψηλό πήχυ για τη νέα χρονιά, ότι ο στόχος μας παραμένει ο ίδιος. Θα συνεχίσουμε με όλες μας τις δυνάμεις να αντιπαλεύουμε τη ΔΑΠ. Με κάθε σημείωση, με κάθε ρουσφέτι, με κάθε δίκτυο αντιγραφής της ΔΑΠ, θα παθιαζόμαστε ακόμη περισσότερο, μέχρι να επιτύχουμε τον στόχο αυτόν. Τίποτα λιγότερο από αυτό!

Για την αριστερά και την ενότητα

Πέρα από το να εντοπίζει τον αντίπαλο, η αριστερά, αν θέλει να είναι νικηφόρα, οφείλει να διαμορφώνει προσεκτικά τόσο την τακτική της, όσο και να επιλέγει τα σωστά μέσα για να πετύχει τους στόχους της. Δεν γίνεται να νομίζουμε ότι οι συσχετισμοί αλλάζουν δια της επιβολής. Οι συσχετισμοί αλλάζουν, μόνο όταν άνθρωποι πολιτικοποιούνται και δρουν συλλογικά με αυτοσκοπό (και όχι ως μέσο ή εργαλείο) τη δημοκρατία! Οι συσχετισμοί αλλάζουν μόνο με την καθημερινή παρέμβαση!
Όποτε η αριστερά πέφτει σε υφάλους και αποτυχίες, απλά εντείνει τις προσπάθειές της. Όποτε η αριστερά πέφτει σε αδιέξοδα, απλά συζητάει και δίνει πολιτικές απαντήσεις στα προβλήματά της. Όποτε οι αδύναμοι βρίσκονται στο καναβάτσο, παλεύουν με λύσσα και κάνουν δουλειά μυρμηγκιού, μέχρι να αλλάξουν την κοινωνία. Η αριστερά ποτέ δεν ήταν με τις εύκολες λύσεις, ποτέ δεν ήταν με το φαίνεσθαι. Οι κοινωνίες αλλάζουν μόνο με την ουσία!

Επιμένουμε ότι η αριστερά, παρά τις όποιες διαφορές της, οφείλει να είναι ενωμένη, όχι γιατί «έτσι πρέπει», αλλά γιατί ο αντίπαλος είναι κοινός και ειδικά σε ένα σύλλογο όπως ο δικός μας, που διανύει τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας του. Η αριστερά οφείλει να είναι ενωμένη, γιατί, όσες κυβερνήσεις κι αν αλλάξουν, ο νεοφιλελευθερισμός, αν δεν τον ξεριζώσουμε εμείς οι ίδιοι, θα παραμένει βαθιά γειωμένος στους κοινωνικούς μας χώρους. Η αριστερά οφείλει να είναι ενωμένη, γιατί, παρά τις διαφορές εντός της, έχει δώσει από κοινού τις μεγαλύτερες μάχες των τελευταίων χρόνων. Μαζί έχουμε γευτεί τις νίκες, αλλά και τις πιο πικρές ήττες και μόνο μαζί, ακόμα και με τις διαφορές μας, μπορούμε να σχεδιάζουμε και να κοιτάμε το μέλλον.
Συστήνουμε, λοιπόν, στα ΕΑΑΚ της σχολής, να μετατρέψουν όλη αυτή την «ενεργητικότητα» και τη «δυναμική» που τους διακατέχει, σε οργή, απέναντι στο σύστημα που μας καταπιέζει. Να τη μετατρέψουν σε τείχος απέναντι στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα. Να τη μετατρέψουν σε πάθος για να σπάσουμε ΜΑΖΙ την αυτοδυναμία της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ στη σχολή μας. Να τη μετατρέψουν σε διάθεση ενδελεχούς αυτοκριτικής, να ξαναβρούν τον πραγματικό αντίπαλο εντός της σχολής και να ξεφύγουν από τις μικρότητες, που μας καθηλώνουν στο να χαιρόμαστε επειδή ανεβήκαμε 8 ψήφους, ενώ η ΔΑΠ παίρνει 431 συνολικά.

Με τις μικρότητες οι κοινωνίες δεν αλλάζουν!
Οι κοινωνίες αλλάζουν μόνο με σκληρή δουλειά στον κοινωνικό μας χώρο και με πάθος και όραμα για μια άλλη κοινωνία!

ΕΓΚΕΛΑΔΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ

[ksiv]

[.........] Να ξεκαθαρίσει το πώς είναι για αυτούς πολιτική πράξη το να βανδαλίζεις αριστερούς χώρους και να απειλείς αριστερούς ανθρώπους που τα τελευταία χρόνια της άγριας καταστολής έχουν φάει χημικά και ξύλο από τις δυνάμεις καταστολής και έχουν περάσει ώρες προσηγμένοι στα κτήρια της ΓΑΔΑ, καθώς και το από πού αντλούν τη νομιμοποίηση για τις πράξεις τους αυτές.
[.............]
β)Για ποιο λόγο ένα αριστερό σχήμα που έχει δώσει αγώνες στη σχολή, όπως ο Εγκέλαδος, στοχοποιείται και η ΔΑΠ συνεχίζει να μένει στο απυρόβλητο, δύο μόλις μέρες μετά την εκλογική διαδικασία;
[............]

Αν καταλαβαίνω καλά το κατά τ'άλλα νηφάλιο post, αν επρόκειτο για βανδαλισμό άλλων χώρων και όχι αριστερών και για απειλές προς άλλους ανθρώπους και όχι αριστερούς , θα ήταν μια πολιτική πράξη;

Και επίσης, θα έπρεπε να μη στοχοποιηθεί ο Εγκέλαδος αλλά η ΔΑΠ; Και ίσως να πάει και ένα βήμα παραπάνω από τη στοχοποίηση;


Ρητορικά τώρα, το να μην απειλείται κανένας, το να μη στοχοποιείται κανένας, το να μη βανδαλίζεται ο χώρος κανενός, υπάρχει άραγε σαν επιλογή;
Κατά τ'άλλα, συνεχίστε όλοι παίξτε με τις αφισούλες σας.

[OxYdO]

Συνάδελφε, αν δεν ήσουν τόσο βιαστικός θα διάβαζες πιο προσεκτικά το κείμενο και θα είχες καλυφθεί. Παρ΄όλα αυτά, προς απάντηση παραθέτω:

Πέρα από το να εντοπίζει τον αντίπαλο, η αριστερά, αν θέλει να είναι νικηφόρα, οφείλει να διαμορφώνει προσεκτικά τόσο την τακτική της, όσο και να επιλέγει τα σωστά μέσα για να πετύχει τους στόχους της. Δεν γίνεται να νομίζουμε ότι οι συσχετισμοί αλλάζουν δια της επιβολής. Οι συσχετισμοί αλλάζουν, μόνο όταν άνθρωποι πολιτικοποιούνται και δρουν συλλογικά με αυτοσκοπό (και όχι ως μέσο ή εργαλείο) τη δημοκρατία! Οι συσχετισμοί αλλάζουν μόνο με την καθημερινή παρέμβαση!

Τέλος, όταν μιλάμε για στοχοποίηση, εννοούμε προφανώς πολιτική στοχοποίηση. Βγαίνει και αυτό από τα συμφραζόμενα.

[wilshere]

1000 λέξεις κείμενο ενώ η λύση περιορίζεται σε μια λεξη...αστυνομευση...

[TrexoKaiDenFtano]

Τελειώσαν οι εκλογές ρε, μας περάσατε, τι άλλο θέλετε δε μπορώ να καταλάβω..... Ζηλέψατε τη ΔΑΠ και κάνετε προεκλογική δουλειά από τώρα μάλλον... Καλή γραμμή....

Off topic:
Ντάξει τώρα αξίζω ένα μικρό ban ίσως. Να μπει δημοψήφισμα.

[pit 27]

μην τσακώνεστε βρε παιδιά (ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ) , μέχρι το Νοέμβρη κατεβάζατε Ενωτικά Πλαίσια, τόσο πολύ διαφοροποιήθηκαν οι θέσεις σας ....?

[Lion]

μην τσακώνεστε βρε παιδιά (ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ) , μέχρι το Νοέμβρη κατεβάζατε Ενωτικά Πλαίσια, τόσο πολύ διαφοροποιήθηκαν οι θέσεις σας ....?

Μάλλον τωρα κάποιοι (Εαακ) θυμηθηκαν οτι δεν συμφωνουμε τελικα.... παρότι για ολα αγωνιζομασταν παρεα ολα τα προηγουμενα χρονια...

[eX-mc]

Off topic:
Ντάξει τώρα αξίζω ένα μικρό ban ίσως. Να μπει δημοψήφισμα.

Αφού έβαλες λεζάντα για off-topic δεν υπάρχει πρόβλημα. Διαφορετικά μια προειδοποίηση.. ίσως. Δημοψήφισμα; μετά τη κυβέρνηση

[ze]

Ανακοίνωση Ανεξάρτητης Αριστερής Παρέμβασης – ε.α.α.κ.


Στον απόηχο των φοιτητικών εκλογών, παρατηρούμε μια γενική πτώση των παραδοσιακών υπερασπιστών της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και την γενικότερης κυβερνητική πολιτικής. Στον αντίποδα, χαιρόμαστε με την άνοδο τόσο των δικών μας, όσο και δυνάμεων που έχουν αποτελέσει με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο σύμμαχο στην μάχη ενάντια στην εφαρμογή της εκπαιδευτικής αναδιαρθρωσης.

Η ανάδειξη της Ενιάιας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης ως πρώτη εκλογική δύναμη στο ΕΜΠ, είναι ένα φαινόμενο προάγγελος των μελλοντικών συλλογικών αγώνων για την κατοχύρωση καλύτερων όρων φοίτησης, ένα πρώτο βήμα για την διαμόρφωση αυτού του συνειδητού ρεύματος που θα αποτελέσει την απαρχή του δικού μας κόσμου, του κόσμου της εργασίας.

Παράλληλα όμως, ενυπάρχει μια αντίφαση σε μια τέτοιου τύπου εκλογική νίκη στα πλαίσια αυτού του συστήματος, μιας δύναμης που θέλουμε να πιστεύουμε πως ως φυσικό επακόλουθο θα συγκρουστεί άμεσα με τους κρατικούς και ευρωπαϊκούς θεσμούς. Αυτή η αντίφαση αποκρυσταλλώνεται σε παθογενείς συμπεριφορές που αποτελούν κατάλοιπα της παράδοσης ενός φοιτητικού κινήματος που γέννησε το μόρφωμά μας, σε μια περίοδο όπου ο φοιτητικός συνδικαλισμός δεν ήταν δικαίωμα αλλά κεκτημένο, απέναντι σε πολιτικούς αντιπάλους των οποίων η τακτική πολλές φορές περιλάμβανε παρακρατικούς μηχανισμούς, προκειμένου να εξασφαλίσουν επιθυμητά αποτελέσματα σε εκλογές ή Γενικές Συνελεύσεις.

Απέναντι σε όλο αυτό το σκληρά αντιδραστικό ρεύμα οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες της ΕΑΑΚ καταλάβαινε ότι πρέπει σε μια σειρά περιπτώσεων να εξασφαλίσουν με αυτοθυσία είτε το δικαίωμα στην καθημερινή παρέμβαση, είτε την ίδια την διεξαγωγή των συλλογικών διαδικασιών των Συλλόγων.

Κάτω από αυτό το πρίσμα, η μετεκλογική «επίθεση» στους χώρους των κυρίαρχων εκφραστών της κυβερνητικής πολιτικής όλων των προηγούμενων χρόνων (ΔΑΠ-ΠΑΣΠ), αποτελεί συνέχεια αυτού του σκληρού ανταγωνισμού που χαρακτηρίζει τον φοιτητικό συνδικαλισμός. Η κίνηση αυτή, σε καμία περίπτωση δεν λαμβάνει χαρακτηριστικά αυτόεπιβεβαίωσης, αλλά την έκφραση μιας συσσωρευμένης οργής και αγωνίας, ενάντια σε όλους αυτούς που με την υποστήριξη των αντιδραστικών πολιτικών μηχανισμών, με λιγοστή προσπάθεια, καπηλεύονται τις συνειδήσεις ενός κομματιού της νεολαίας, το συντηριτικοποιούν και το μετατρέπουν σε ένα ακόμη κομμάτι του απογοητευμένου κόσμου, που ποτέ δεν βρήκε νικηφόρα προοπτική στον συλλογικό δρόμο.

Μέσα στα τελευταία χρόνια της κρίσης, οι παραδοσιακοί εκφραστές της πολιτικής του κεφαλαίου, χάνουν την κοινωνική τους νομιμοποίηση, κάτι που τους εμποδίζει με την σειρά τους να συνεχίσουν την πολιτική βίας και νοθείας στους συλλόγους. Χαρακτηριστικό, ότι τις περισσότερες φορές έχει υπάρξει εμφάνιση τέτοιου περιστατικού σε φοιτητικούς συλλόγους πανελλαδικά, αυτό έχει γίνει από γνήσιες φασιστικές δυνάμεις, όπως είναι η Χρυσή Αυγή(Πα.Μακ.) ή η Δράσις-ΚΕΣ(Ιατρική, φιλοσοφική).

Παράλληλα όμως, εμφανίζεται ένα νέο φαινόμενο βίας που στοχεύει στις συλλογικές διαδικασίες, αυτό που παρατηρούμε σε κάθε εκλογική καταμέτρηση από το 2008, που δεν έχει πολιτικό πρόσωπο και αφορίζει γενικά τον συνδικαλισμό ως συνεχιστή της «φασιστικοποίησης» της κοινωνίας. Απέναντι και σε αυτό το φαινόμενο, οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες των σχημάτων της ΕΑΑΚ, έβαλαν μπροστά τα σώματά τους προασπίζοντας τις διαδικασίες των Συλλόγων, με τις περιφρουρήσεις των εκλογών και των διαδηλώσεων που αγωνιστές των ΕΑΑΚ είναι αυτοί που βρίσκονται στην «πρώτη γραμμή» προκειμένου να εξασφαλίσουν όσο είναι δυνατό την αποτροπή επιθέσεων τυφλής βίας. Αυτή η κίνηση δεν έγινε επειδή μετρήσαμε το ποσοστό που μας αναλογεί στην γενική φοιτητική εκπροσώπηση και αναλάβαμε την ευθύνη, αλλά γιατί δεν θα αφήσουμε σε κανέναν άλλο εκτός από τους ίδιους μας τους εαυτούς, την υπεράσπιση αυτών των μαχών. Τα παραδείγματα αυτά φανερώνουν τη πραγματική ταυτότητα των σχημάτων της ΕΑΑΚ σε αντίθεση με ατάκες της στιγμής.

Κατ’ επέκταση, θλιβόμαστε που οι αγωνιστές του Εγκέλαδου, που σε μια σειρά περιπτώσεων στο παρελθόν σεβάστηκαν αυτή μας τη στάση, με αφορμή ένα περιστατικό του οποίου τον χαρακτήρα δεν υπερασπιζόμαστε, ακυρώνουν ολόκληρο τον χαρακτήρα της δράσης μας. Προφανώς καταδικάζουμε αυτές τις εκφράσεις που σε καμία περίπτωση δεν ενέχουν ούτε το σχήμα αλλά ούτε και το σύντροφο μας.
Ωστόσο, το μέγεθος του περιστατικού δεν ακυρώνει το γεγονός ότι προσπαθούμε, σε συνέχεια με μια σειρά παθογενειών του μορφώματός μας, να τις υπερβούμε σε μια προωθητική κατεύθυνση για το κίνημα. Η υπέρβαση αυτή, πραγματοποιείται αποκλειστικά και μόνο με την ενεργή στράτευση στο κίνημα, μέσα από μια τέτοια τριβή, που θα ξεκαθαρίσει ποια είναι τα πραγματικά ερωτήματα και ποια η νικηφόρα πολιτική τοποθέτηση που θα ενώσει το φοιτητικό κίνημα με την υπόλοιπη θιγόμενη κοινωνική πλειοψηφία στον δρόμο για την άλλη κοινωνία.

Αντίστροφα, δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή η προσπάθεια υπέρβασης παρατηρείται από τον Εγκέλαδο, καθώς η συνολική του στάση από την περίοδο που τα ποσοστά του Σύριζα στην υπόλοιπη κοινωνία ξεπεράσανε τα συνηθισμένα χαρακτηρίζεται όλο και περισσότερο από μια προσπάθεια να ηγεμονεύσει όχι στο αγωνιστικό, αλλά στο αναθετικό κομμάτι του συλλόγου. Αντίστοιχες καταγγελίες δεν βγήκαν όμως από εμάς, όταν σε μια σειρά αγώνων, με αποκορύφωμα την απεργία των διοικητικών, οι δυνάμεις της ΑΡΕΝ λάμπανε δια της απουσίας τους, ενώ την ίδια στιγμή η ηγεσία τους προετοίμαζε το έδαφος για την κοινοβουλευτική εναλλαγή εξουσίας. Στην ίδια λογική, ο πολιτικός φορέας της ΑΡΕΝ, η λεγόμενη «Κυβέρνηση της Αριστεράς», καθώς όχι μόνο δεν έχει υλοποιήσει κάτι για να δικαιώσει τον αντιφατικό της τίτλο, αλλά σε περιπτώσεις έχει αποδειχθεί εκφραστής των συμφερόντων του Κεφαλαίου (εισβολή στο άσυλο, συνέχιση των αντεργατικών συμφωνιών με Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ., ΝΑΤΟϊκή βάση στο Αιγαίο).

Στη βάση αυτών των πολιτικών θέσεων πρέπει να γίνεται η κριτική (από το σύνολο της αριστεράς) και να αποφεύγεται η άντληση πολιτικής υπεραξίας όπως επιχειρείται , άλλα έχει ξαναγίνει στο παρελθόν, απο τη μεριά του Εγκέλαδου απο μια σειρά μεμονομένων γεγονότων και εκφράσεων. Εν τέλει, η ενότητα της αριστεράς, είναι το αποτέλεσμα ανάλυσης η οποία οδηγεί σε κοινή δράση στο κίνημα, και όχι κάτι που εγκεφαλικά θυμόμαστε κάθε φορά που ξεσπάει διαμάχη. Εν προκειμένω, αντιλαμβανόμαστε ότι οι μέρες κοινής δράσης με ένα σχήμα που παίρνει ίσες αποστάσεις ανάμεσα στο κράτος και το κίνημα(παράδειγμα κατάληψης πρυτανείας), που αντιμετωπίζει τον φοιτητικό συνδικαλισμό ως μια εκλογική μάχη, και εν τέλει ως η ενδυνάμωση της αδράνειας και της αναμονής, φτάνουν στο τέλος τους. Αυτό προφανώς δε αμφισβητεί ότι ο κυρίαρχος αντίπαλος εντός της σχολής είναι η δύναμη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Εξάλλου αυτό μπορεί να συμπεράνει ο οποιοσδήποτε εφόσον «παρακολουθήσει» την καθημερινή παρέμβαση του σχήματος μας!

Παρ’ όλα αυτά, θα συνεχίσουμε να εγκαλούμε όλα τα κομμάτια του φοιτητικού κινήματος, πάνω σε μια κοινή βάση αγώνα, σε ένα πλαίσιο που δε θα συμβιβάζεται και δεν θα υποχωρεί, ανάλογα με τις πιέσεις των «άνω», που θα δίνει το πάτημα σε καινούριους αγωνιστές να ξεπεράσουν τα εμπόδια του παρελθόντος, που θα εξαφανίσουν όσους μας καταπιέζουν και θα εγκαθιδρύσουν τη νιότη του κόσμου.