ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΙ ΣΥΓΚΡΟΥΟΝΤΑΙΣε συνέχεια της στάσης των κυβερνήσεων, από το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, των τελευταίων ετών βλέπουμε ότι κανένα κοινωνικό αίτημα των «από κάτω» δεν μπορεί να ενσωματωθεί στην κυρίαρχη πολιτική.
Oι «υποσχέσεις» του υπουργείου προς τους εργαζομένους του ΕΜΠ αποδείχτηκαν ψεύτικες, με μόνο σκοπό την εκτόνωση των κινητοποιήσεων. Από την πλευρά του υπουργείου
έγινε μια προσπάθεια να εκβιαστούν οι εργαζόμενοι μέσω του λεγόμενου οργανισμού, που σε αντάλλαγμα για την δουλειά και την αξιοπρέπεια τους, ζητούσε την συγκρότησή του. Άλλη μια προσπάθεια, δηλαδή, για να περάσει ο αντιδραστικός νόμος Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου από το παράθυρο,
που προβλέπει την πλήρη ιδιωτικοποίηση και υποβάθμιση του πανεπιστημίου( managers, δίδακτρα, περικοπές, σπασμένα πτυχία, διαγραφές φοιτητών κτλ. ).
Μέσα σε αυτό το κλίμα της όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων και της αντιδραστικής αναδιάρθρωσης των πανεπιστημίων ο φοιτητικός κόσμος φαίνεται, δυστυχώς, να κρατάει ένα φοβικό ρόλο, αναντίστοιχο των εξελίξεων. Αντίστοιχη απαθή στάση έχει κρατήσει και ο φοιτητικός σύλλογος Πολιτικών Μηχανικών που δεν έχει συνεδριάσει για πάνω από μισό χρόνο. Σε αυτό το σημείο οφείλουμε
να καταδείξουμε την «υπεύθυνη» ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ως κύριο μοχλό αδρανοποίησης των πολιτικών διαδικασιών της σχολής μας. Η ΔΑΠ τα δύο τελευταία χρόνια επιμένει τόσο να προωθεί μια εικόνα ενός Πολυτεχνείου δίχως προβλήματα, όσο και να φιμώνει με κάθε δυνατό τρόπο το Σύλλογο, αρνούμενη, για παράδειγμα, πεισματικά, να υπογράψει για κάλεσμα σε Γενική Συνέλευση.Γιατί στηρίζουμε την απεργία;• Γιατί θα στεκόμαστε αταλάντευτα δίπλα σε κάθε εργαζόμενο που αγωνίζεται για το αυτονόητο δικαίωμά του στην εργασία και την αξιοπρέπεια
• Γιατί θέλουμε να μην επιτρέψουμε την περαιτέρω υποβάθμιση του πανεπιστημίου μέσω των απολύσεων
• Γιατί αντιλαμβανόμαστε ότι ο αγώνας για τη δημόσια και δωρεάν παιδεία περνά πρώτα και μέσα από τον αγώνα των εργαζομένων αυτών
• Γιατί το πανεπιστήμιο που οραματιζόμαστε, το πανεπιστήμιο των αναγκών μας, είναι ένα πανεπιστήμιο που δε χωρά ιδιώτες, εργασιακές σχέσεις εξαθλίωσης, managers, διαγραφές φοιτητών και δίδακτρα
Τι θέλουμε όμως;Αγωνιζόμαστε για
ένα πανεπιστήμιο που θα βασίζεται στις δικές μας ανάγκες, αλλά και της κοινωνίας. Ένα πανεπιστήμιο που
η γνώση δε θα αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα αλλά ως αγαθό. Ένα πανεπιστήμιο που δε θα είναι απλά ένα κέντρο γνώσεων, αλλά θα λειτουργεί και ως
κοινωνικός χώρος. Όπου θα επιτρέπεται η αλληλοζύμωση, η όσμωση των ιδεών, η ελευθερία της πολιτικής και πολιτιστικής έκφρασης. Ένα πανεπιστήμιο που θα παράγει
κριτικά σκεπτόμενους επιστήμονες με κοινωνικές και οικολογικές ευαισθησίες. Ένα πανεπιστήμιο που θα καταδεικνύει και θα εμπεδώνει στους φοιτητές τον
κοινωνικό ρόλο του μηχανικού. Ένα πανεπιστήμιο
δημοκρατικό, με συνδιοίκηση φοιτητών-εργαζομένων-καθηγητών.
Ένα πανεπιστήμιο δημόσιο και δωρεάν. Για όλους, αλλά και για όλα.Επιλέγουμε να μην διατηρούμε το παραπάνω πανεπιστήμιο μόνο ως ένα μακρινό όραμα, αλλά να προσεγγίζουμε πτυχές του στο σήμερα.
Μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις, τις συνελεύσεις των ετών, τις Παμπολυτεχνειακές συνελεύσεις καθηγητών-εργαζομένων-φοιτητών, αλλά και μέσα από την ίδια μας την καθημερινή πρακτική όσον αφορά τη σχέση μας με την επιστήμη και τους καθηγητές, χτίζουμε όψεις και εκφάνσεις του πανεπιστημίου που ονειρευόμαστε με τα υλικά του σήμερα. Με πυξίδα όλα τα παραπάνω θεωρούμε κάτι περισσότερο από αναγκαίο ο Φοιτητικός μας Σύλλογος να συνεδριάσει. Είναι χρέος του φοιτητικού κόσμου σε μια τόσο δύσκολη για την κοινωνία και το πανεπιστήμιο συγκυρία να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Όλοι & Όλες στη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου
Τρίτη 17 Ιουνίου 12:30 Αμφ.1&2
ΕΓΚΕΛΑΔΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ