MQN.gr

Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο
Διατμηματικό Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών: Επιστήμη και Τεχνολογία Υδατικών Πόρων
Με τη διοικητική υποστήριξη της Σχολής Πολιτικών Μηχανικών
Μάθημα: Διαχείριση Υδατικών Πόρων

Επιστημονική εκδήλωση των φοιτητών του μαθήματος με θέμα:
Υδατικοί πόροι, υποδομές και υπηρεσίες νερού: Ιδιωτικοποίηση ή κοινωνικοποίηση;
Πέμπτη 4 Ιουλίου 2013 ώρα 18:00

Συντονιστές: Δημήτρης Κουτσογιάννης & Ανδρέας Ευστρατιάδης (διδάσκοντες)

Ομιλίες μεταπτυχιακών φοιτητών

18:00

Εισαγωγή – Χαιρετισμοί από τον Κοσμήτορα της Σχολής Πολιτικών Μηχανικών Ι. Γκόλια και τη Διευθύντρια του ΔΠΜΣ Μ. Μιμίκου

18:15

Γιώργος Καρακατσάνης: Ιδιωτικοποίηση πόρων, υποδομών και υπηρεσιών νερού: Επιδράσεις στην κοινωνική ευημερία

18:30

Ιάσονας Αποστολόπουλος: Ηχηρές περιπτώσεις ιδιωτικοποίησης: Η περίπτωση της Βολιβίας

18:45

Γιώργος Αλεξίου & Παρασκευή Σταμούλη: Επανακοινωνικοποίηση υποδομών νερού: Το παράδειγμα του Παρισιού

19:00

Ιωσήφ Φουντουλάκης: Κοινωνικο-πολιτικές επιδράσεις της ιδιωτικοποίησης του νερού σε χώρες του Τρίτου Κόσμου: Το παράδειγμα του Νταρ Ες Σαλάμ, Τανζανία

19:15

Σταμάτης Μπατέλης & Γιάννης Δημάκος: Ιδιωτικοποίηση και επανακοινωνικοποίηση του νερού στην Αργεντινή

19:30

Διάλειμμα

19:45

Ελισσάβετ Φελώνη & Έφη Μόσχου: Ένα αισιόδοξο πείραμα επανακοινωνικοποίησης: Hamilton, Καναδάς

20:00

Νίκος Μπουντάς & Νεφέλη Μπομπότη: Μαλαισία: Συνταγματική αναθεώρηση για κρατική διαχείριση σε εθνική κλίμακα

20:15

Δημήτρης Μπουζιώτας & Παναγιώτης Δήμας: Ιδιωτικοποιώντας τα υδροηλεκτρικά έργα: οι επιπτώσεις στις οικονομικές, περιβαλλοντικές και κοινωνικές πτυχές της διαχείρισής τους

20:30

Ευστρατία Σεπετζή: Επανακοινωνικοποίηση του νερού. Έχει μέλλον;

20:45

Συζήτηση με παρεμβάσεις από το κοινό

Πηγή: http://itia.ntua.gr/courses/wrm/worksho ... ation.html

Η ημερίδα θα πραγματοποιηθεί είτε στην αίθουσα εκδηλώσεων είτε στο αμφιθέατρο, ανάλογα με την προσέλευση!

Άραγε αν θα γινόταν ανάλογη εκδήλωση, με τον Μπόμπολα χρηματοδότη της σχολής;;

Μα γιατί είσαι δογματικός και διώχνεις επενδυτές από τη σχολή? Δυσφημίζεις την εικόνα της με αυτά που λες!!!

Θα σκάσω στην εκδήλωση με πανό και συνθήματα.
(θα τα σιγοτραγουδάει και ο κοσμήτορας!)

Ενημερωτικό φυλλάδιο της καμπάνιας «ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ»
από την Ομοσπονδία Εργαζομένων ΕΥΔΑΠ
(πηγή: http://www.ome-eydap.gr/)

.. .






Η λωρίδα της Γάζας φαίνεται ότι οδεύει προς μια ακόμη κρίση: αυτή της έλλειψης νερού. Ο ΟΗΕ εκτιμά ότι η κρίση του νερού θα κάνει την γη των Παλαιστινίων ακατοίκητη μέσα στα επόμενα λίγα χρόνια.




Με το 90%-95% του υδροφόρου ορίζοντα της περιοχής να είναι μολυσμένος από υπονόμους, χημικά και αλμυρό νερό, οι συνοικιακές δομές ύδρευσης και οι δημόσιες πηγές αποτελούν την πηγή της ζωής για το 1,6 εκατομμύρια κατοίκων της λωρίδας της Γάζας. Όμως αυτές οι πηγές προσφέρουν νερό μόνο για το 20% του πληθυσμού με αποτέλεσμα οι υπόλοιποι να αναγκάζονται να αγοράζουν μπουκάλια νερό σε ακριβές τιμές.

«Οι οικογένειες δίνουν το 30% του προϋπολογισμού του νοικοκυριού για νερό», δηλώνει στον Independent η Τζουν Κουνούτζι, ειδική αντιπρόσωπος της UNICEF.

Όπως έδειξαν δορυφορικές μελέτες της NASA μεταξύ του 2003 και του 2009 η λωρίδα της Γάζας έχασε 144 κυβικά χιλιόμετρα πόσιμου νερού – σχεδόν το μέγεθος της Νεκράς Θάλασσας – κάνοντας την ήδη κακή κατάσταση χειρότερη.

Ο ΟΗΕ επισημαίνει ότι ο υδροφόρος ορίζοντας της Γάζας θα είναι επαρκής μέχρι το 2016 ενώ οι συνέπειες θα είναι μη αντιστρέψιμες έως το 2020. Ακόμη και το 5% του νερού που είναι ασφαλές για κατανάλωση, εξαιτίας της κακής ποιότητας διανομής του αξιοποιείται μόνο για λόγους υγιεινής.

Χωρίς ποτάμια ή ρεύματα η λωρίδα της Γάζας πάντα βασιζόταν στα θαλάσσια νερά για την ύδρευσή της. Όμως ο αποκλεισμός της από το Ισραήλ καθιστά αδύνατο στους ακτιβιστές να προσφέρουν στους Παλαιστίνιους τα απαραίτητα για να επισκευάσουν τις υποδομές τους.

Βέβαια, σύμφωνα με υψηλά ιστάμενο αξιωματούχο του Ισραήλ, που επικαλείται ο Independent, η χώρα προσπαθεί να συγκεντρώσει βοήθεια για την Γάζα όσον αφορά αυτό το ζήτημα καθώς έχει θορυβηθεί από την παρουσίαση μιας ανθρωπιστικής κρίσης στο κατώφλι της. «Έχουμε μιλήσει σχεδόν με όλους όσους ξέρουμε στην διεθνή κοινότητα γιατί 1,4 εκατ. άνθρωποι θα μείνουν χωρίς νερό σε λίγα χρόνια», φέρεται να λέει ο αξιωματούχος που επιθυμεί να μείνει ανώνυμος εξαιτίας της λεπτότητας του θέματος. Σύμφωνα με τον ίδιο το Ισραήλ, που είναι πρωτοπόρο στην αφαλάτωση ύδατος, φαίνεται να έχει εκπαιδεύσει κατοίκους της Γάζας στην χρήση των τελευταίων τεχνολογιών ύδατος. Αυτό το έχει επιβεβαιώσει και η Παλαιστινιακή Αρχή Ύδατος.

Η ΠΑΥ έχει αρχίσει να αφαλατώνει νερό σε δυο εγκαταστάσεις ενώ ήδη σχεδιάζει την κατασκευή μιας τρίτης, η οποία θα είναι σε θέση να παράξει 55 εκατ. κυβικά μέτρα πόσιμου νερού το χρόνο. Παρόλα αυτά το κόστος είναι 450 εκατ. δολάρια και οι οικοδομικές εργασίες δεν αναμένονται να ξεκινήσουν πριν το 2017. Μέχρι εκείνη την ώρα, η ήδη φτωχή Γάζα μπορεί να μην έχει την δυνατότητα υποστήριξης με ηλεκτρικό ρεύμα αυτού του εργοστασίου, όπως εκτιμά ο ΟΗΕ.

Πόλεμοι για το νερό;

Η έλλειψη νερού έχει αναδειχθεί σε διογκούμενο πρόβλημα στην Μέση Ανατολή, στην Ανατολική Αφρική αλλά και στις ΗΠΑ.

Στην Μέση Ανατολή οι δορυφόροι της NASA έχουν παρατηρήσει τα αποθέματα νερού στον Τίγρη και στον Ευφράτη να μειώνονται ραγδαία. Ο ρυθμός μείωσης, μάλιστα, είναι ο δεύτερος παγκοσμίως και ακολουθεί την Ινδία. Δεν θα ήταν, λοιπόν, παράλογο, όπως σχολιάζει η βρετανική εφημερίδα, να αναδειχθεί η έλλειψη νερού σε μια ακόμη αιτία συγκρούσεων δεδομένων των τεταμένων σχέσεων που επικρατούν στην περιοχή.

Η καθαρότητα του νερού στην υποσαχάρια Αφρική είναι ένα τεράστιο ζήτημα. Σύμφωνα με την οργάνωση, WaterAid, 16,4 εκατομμύρια άνθρωποι στην Κένυα και 43,4 εκατομμύρια στην Αιθιοπία δεν έχουν πρόσβαση σε ασφαλές νερό. Μάλιστα, ο εμφύλιος πόλεμος στο Σουδάν, που κράτησε από το 1983 έως το 2005, εξελίχθηκε σε μια μάχη για τις περιοχές που με την σειρά του έγινε ένας πόλεμος για τα αποθέματα ύδατος.

Παρόλα αυτά ακόμη και οι ΗΠΑ έχουν αρχίσει να αντιμετωπίζουν προβλήματα έλλειψης νερού. Σύμφωνα με εκθέσεις κρατικών προγραμμάτων, «σχεδόν όλες οι περιοχές της χώρας έχουν δει περιορισμό των αποθεμάτων τους ακόμη και σε περιόδους που δεν χαρακτηρίζονται για την ξηρασία τους».

Κατά τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν, μέχρι το 2030 σχεδόν ο μισός πληθυσμός της Γης μπορεί να αντιμετωπίζει σοβαρή έλλειψη υδάτινων πόρων καθώς η ζήτηση ξεπερνά την προσφορά σχεδόν κατά 40%

Όλες τις παρουσιάσεις μπορείτε να τις βρείτε εδώ: https://itia.ntua.gr/el/docinfo/1367/

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ πρωτοβουλια και εκδήλωση.... μακάρι να ακολουθήσουν και άλλες παρόμιες μεγάλου "κοινωνικού" ενδιαφέροντος...

Νερό με το ΑΤΜ

Siemens, General Electric και Goldman Sachs εισέρχονται στο νέο πόλεμο του νερού.
Τα συμφέροντα και οι καταστροφικές επιπτώσεις των ιδιωτικοποιήσεων.

του Άρη Χατζηστεφάνου

Σε κάποιο χωριό της Ινδίας ένα παιδί περιμένει αυτή τη στιγμή υπομονετικά μπροστά σε ένα μηχάνημα που θυμίζει αρκετά τα ATM μιας τράπεζας. Με τη διάφορα ότι το μηχάνημα δεν δίνει χρήματα αλλά παίρνει λεφτά για να δώσει μικρές ποσότητες νερού. Για το βρετανικό περιοδικό Economist η συγκεκριμένη εικόνα αποτελεί ένα θαύμα της ιδιωτικής πρωτοβουλία, η οποία προσφέρει πόσιμο νερό σε περιοχές που για χρόνια αντιμετώπιζαν σημαντικά προβλήματα ύδρευσης. Για δεκάδες οργανώσεις και ερευνητές όμως είναι μια εικόνα από το μέλλον ενός πλανήτη όπου το νερό θα έχει πάψει οριστικά να αποτελεί δημόσιο αγαθό και η τελευταία σταγόνα του θα ελέγχεται από μια χούφτα πολυεθνικών.

Ήδη, όπως αποκάλυψε πρόσφατα η Wall Street Journal, ορισμένες από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες αλλά και μερικά από τα γνωστότερα «αρπακτικά» της Γουόλ Στριτ επενδύουν δισεκατομμύρια δολάρια αγοράζοντας δίκτυα ύδρευσης ή τεράστιες ποσότητες νερού για ύδρευση και άρδευση. Αναμεσά τους συναντά κανείς ονόματα όπως της General Electric στις ΗΠΑ και της Siemens στην Ευρώπη ενώ τους τελευταίους μήνες αυξάνουν συνεχώς την παρουσία τους τράπεζες και άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα όπως η Goldman Sachs.

Πριν από δυο χρόνια αναλυτές της Citigroup ανέφεραν ότι πολύ σύντομα το νερό θα αποτελεί τη σημαντικότερη επένδυση σε φυσικά προϊόντα αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα το πετρέλαιο, τον χαλκό, τα αγροτικά προϊόντα και τα πολύτιμα μέταλλα. Ρόλο κλειδί στην προσπάθεια ελέγχου των παγκόσμιων αποθεμάτων νερού θα παίξουν ιδρύματα ερευνών όπως το Aqueduct Alliance το οποίο έχει αναλάβει την «χαρτογράφηση» του νερού προκειμένου να προσφέρει στους πελάτες του (ανάμεσά τους και η Goldman Sachs) πληροφορίες για τις περιοχές του πλανήτη που θα αντιμετωπίζουν προβλήματα ύδρευσης και άρδευσης τις επόμενες δεκαετίες.

Οι πληροφορίες αυτές θα μπορούσαν να αποτελέσουν το χάρτη μιας νέας σταυροφορίας για τον έλεγχο των πλούσιων σε νερό περιοχών του πλανήτη – μια διαδικασία που συνήθως μετριέται σε πολιτική αστάθεια, πραξικοπήματα αλλά ακόμη και πολεμικές συγκρούσεις.

Στην πρώτη γραμμή της μάχης πάντως εξακολουθούν να βρίσκονται τα προγράμματα ιδιωτικοποίησης των υδάτινων πόρων και των δικτύων ύδρευσης, τα οποία ήδη έχουν δείξει καταστροφικα αποτελέσματα για τι τσέπες εκατο μυρίων καταναλωτών σε ολόκληρο τον πλανήτη. Τις προηγούμενες δεκαετίες η διαδικασία ξεπουλήματος προωθούνταν κυρίως σε χώρες του τρίτου κόσμου υπό τις ασφυκτικές πιέσεις οργανισμών όπως το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα. Σε αρκετές περιπτώσεις ξένοι πιστωτές χρησιμοποιήσαν τους συγκεκριμένους οργανισμούς για να παραβιάσουν το σύνταγμα και τους νόμους χωρών και να προωθήσουν ιδιωτικοποιήσεις και τρομακτικές αυξήσεις στα τιμολόγια.

Σε πρόσφατη έκθεσή τους με τίτλο «Υδατικοί πόροι, υποδομές και υπηρεσίες νερού» ομάδα ερευνητών από το ΕΜΠ κατέγραψε ένα προς ένα τα παραδείγματα ιδιωτικοποιήσεων σε όλο τον κόσμο τα οποία, όπως προκύπτει από την έρευνα, συνδυάζονται πάντα με σκανδαλώδη ποσοστά κέρδους για τους ιδιώτες, άνιση πρόσβαση στο νερό των φτωχότερων στρωμάτων, αθέτηση υποσχέσεων ανάπτυξης του δικτύου και εκτεταμένα κρούσματα διαφθοράς.

Αν και το πλέον συνηθισμένο παράδειγμα για τις επιπτώσεις της ιδιωτικοποίησης είναι αυτό της Βολιβίας, όπου οι εταιρείες επιχείρησαν να ελέγξουν ακόμη και το νερό της βροχής, δεκάδες άλλα παραδείγματα, από την Τανζανία μέχρι την Αργεντινή και από τον Καναδά μέχρι τη Γαλλία αποδεικνύουν ότι η μετατροπή ενός κρατικού μονοπωλίου σε ιδιωτικό μονοπώλιο έχει πάντα καταστροφικές συνέπειες.
Για εκατοντάδες οικογένειες στις φτωχότερες περιοχές της Νικαράγουας οι αυξήσεις στην τιμή του νερού κατά 30%, που επέβαλε το ΔΝΤ σήμαιναν πρακτικά ότι έπρεπε να διακόψουν την εκπαίδευση των παιδιών τους προκειμένου να βρίσκουν τα χρήματα για τους λογαριασμούς ύδρευσης. Παρά το γεγονός ότι η χώρα καλύπτεται κατά 10% από νερό η πολιτική του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας οδήγησε έναν στους τρείς κατοίκους να μην έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό.

Ενώ η δράση των πολυεθνικών του νερού έχει συνήθως πιο εξόφθαλμα αποτελέσματα σε χώρες του τρίτου κόσμου, εταιρείες όπως η γαλλική Veolia και η Suez κατηγορούνται συχνά για τη δυσλειτουργία του συστήματος και τις τρομακτικές αυξήσεις στις τιμές του νερού ακόμη και στην καρδιά της Ευρώπης. Ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα είναι αυτό του Παρισιού όπου οι τιμές αυξήθηκαν έως και κατά 200% από τη στιγμή που ο Ζακ Σιράκ, παρέδωσε τη ύδρευση της πόλης στις δυο πολυεθνικές. Να σημειωθεί ότι η δράση των συγκεκριμένων εταιρειών έχει συνδεθεί πολλές φορές με έντονο πολιτικό παρασκήνιο ενώ είναι πολλές οι περιπτώσεις, όπως λόγου χάρη της Ελλάδας, όπου στελέχη των γαλλικών κολοσσών τοποθετούνται σε θέσεις κλειδιά δημόσιων εταιρειών ύδρευσης πριν αυτές πάρουν το δρόμο του ολοκληρωτικού ξεπουλήματος.

Το Παρίσι όμως αποτέλεσε και ένα από τα πιο επιτυχημένα παραδείγματα επανεθνικοποίησης (για την ακρίβεια επαναδημοτικοποιήσης) του δικτύου ύδρευσης χάρη στην οποία μειώθηκε αισθητά το κόστος για του καταναλωτές ενώ τεράστιοι πόροι κατευθύνθηκαν στην συντήρηση και ανανέωση του δικτύου. Παρόλα αυτά το νερό στη Γαλλία ελέγχεται σήμερα κατά 70% από ιδιωτικές εταιρείες.
Παρά το γεγονός ότι σε όλη τη δυτική Ευρώπη επικράτησαν τα τελευταία χρόνια τάσεις επιστροφής των δικτύων ύδρευσης σε δημόσιο ή δημοτικό έλεγχο η γενική εικόνα αναμένεται να επιδεινωθεί εξαιτίας της μετατροπής της ίδιας της Κομισιόν σε ένα μηχανισμό προώθησης των ιδιωτικοποιήσεων. Το παράδειγμα της Ιταλίας, όπου η Ε.Ε αδιαφόρησε για το δημοψήφισμα με το οποίο οι πολίτες απέρριψαν την ιδιωτικοποίηση σε ποσοστό πάνω από 90%, είναι ενδεικτικό των αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων που χρησιμοποιούνται σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο προς όφελος συγκεκριμένων εταιρειών.

Σε άλλες περιοχές του πλανήτη, όπως λόγου χάρη στην Ινδία, η παράδοση του δημοσίου αγαθού που λέγεται νερό, περνά πρώτα μέσα από τα λεγόμενα ΣΔΙΤ (συμπράξεις ιδιωτικού και δημοσίου τομέα) στα οποία, από τη μια οι δημόσιες επιχειρήσεις αρχίζουν να λειτουργούν με αποκλειστικό γνώμονα το κέρδος και από την άλλη οι ιδιωτικές βρίσκουν μια κερκόπορτα για να καταλάβουν την αγορά, εκμεταλλευόμενες τα δίκτυα ύδρευσης για τα οποία έχουν πληρώσει γενιές φορολογούμενων. Η διατήρηση της συντήρησης των δικτύων στο δημόσιο αποτελεί κανόνα στα περισσότερα προγράμματα ιδιωτικοποίησης όπου το σύνολο των κερδών περνά στους ιδιώτες ενώ οι ζημιές μένουν στους φορολογούμενους. Σε άλλες περιπτώσεις η επανεθνικοποιήση αποτελεί απλώς ένα ενδιάμεσο βήμα, στο οποίο το κράτος αναλαμβάνει να συντηρήσει και να αναπτύξει το δίκτυο προκειμένου να το παραδώσει και πάλι κερδοφόρο στους ιδιώτες.

Η διεθνής εμπειρία πάντως εκτός από παραδείγματα ολοκληρωτικής καταστροφής, που ακολούθησαν τα προγράμματα ιδιωτικοποίησης, έχει να επιδείξει και δεκάδες περιστατικά όπου οι τοπικές κοινωνίες κατάφεραν να διατηρήσουν τον έλεγχο του νερού σε δημόσιο έλεγχο ή ακόμη και αν αντιστρέψουν τη διαδικασία εκποίησης αυτού του δημόσιου αγαθού.

Άρης Χατζηστεφάνου - ΕΠΙΚΑΙΡΑ Αύγουστος 2013 (πηγή: info-war.gr)